Van een hoogtepunt naar een heel groot dieptepunt

We hebben eindelijk een school gevonden, ik ben naar een bioscoop geweest, we hebben onze zelfgemaakte schoen gezet en we kregen een echte chocoladeletter uit Nederland, we hebben kerstkaarten gemaakt voor de sponsors van de jongens en Lotte, de nieuwe vrijwilligster, is woensdag aangekomen.

De jongens hebben sinds 24 november vakantie t/m 5 januari (lang dus!). In de vakanties mogen de jongens hun familie bezoeken. De een heeft nog een moeder, de ander nog een tante, maar helaas hebben sommige jongens ook niemand om naar toe te gaan. Het ligt aan de situatie van de familie hoe lang ze wegblijven, zo gaat de een maar 1 dag en de ander een hele week. Brian heeft altijd met zijn familie boven Nairobi gewoond, maar zijn vader heeft hem ontvoerd en hem hierheen gebracht. Uiteindelijk heeft hij Brian bij een oom neergezet, maar die kon eigenlijk ook niet voor hem zorgen dus die heeft hem op straat gezet.. Brian gaat normaal gesproken dus niet naar familie, maar we wilde hem heel graag weer herenigen met zijn moeder (ze zijn namelijk al 3 jaar weg van elkaar). Brian wist de plaatsnaam waar hij heeft gewoond nog dus we hebben een busticket geboekt en hij, de mentor (Raj) en Sanne zijn de zoektocht begonnen. De eerste dag hebben ze veel rond gelopen in de hoop dat Brian iets herkende, maar helaas. Ook zijn ze naar de chief van dat dorp gegaan, maar ook hij kende de naam van de moeder niet. Ze besloten ’s avonds terug naar het hotel te gaan. De volgende dag zijn ze weer gaan zoeken en kwamen ze bij de school waar hij altijd op heeft gezeten, maar ook daar wist niemand waar zijn moeder woonde. Ze liepen verder en kwamen bij een rivier en zijn daar gaan zitten om uit te rusten. Ze hadden de moed eigenlijk al opgegeven en wilde na hun pauze weer terug naar het hotel gaan. Maar toen kwam er een man voorbij. Ze vroegen hem naar de familienaam van Brian en hoe toevallig... Die man bleek zijn oom te zijn!! Hij wist hun dus naar de plek van de moeder te brengen. Hij zag zijn zusjes en de rest van zijn familie weer en straalde als nooit te voren. Hij liet zijn foto boekje aan ze zien en hij begon al gelijk te dansen. Uiteindelijk kwam ook zijn moeder aan en je zou zeggen dat die moeder hem om de nek zou vliegen, maar ze kwam op hem afgelopen en gaf hem een hand.. Niet voor te stellen dat ja na 3 jaar je kind alleen een hand geeft. Uiteindelijk kwam de moeder wat losser en werd het minder ongemakkelijk. Raj en Sanne besloten terug naar huis te gaan en Brian mocht een week bij zijn familie blijven. Een dag voordat hij terug kwam was het nog even spannend, want zijn moeder wilde hem op de bus zetten, maar uiteindelijk heeft zijn oom de moeder van Brian overgehaald door te zeggen dat hij bij ons een betere toekomst heeft en hebben ze hem gelukkig toch op de bus terug gezet en kwam hij weer veilig thuis. Sindsdien is Brian echt een stuiterbal; hij lacht, danst, springt en is niet meer te stoppen, fijn!!

En toen was het toch echt 27 november, pap mam en Levy hier! Ze kwamen ’s nachts om 00:00 aan dus ik had gezegd dat ik de volgende dag ’s ochtends meteen naar ze toe zou komen, omdat het voor mij niet mogelijk was om ’s nachts door het donker naar het vliegveld te komen. Maar ik kon natuurlijk niet wachten dus had via de accommodatie waar zij sliepen geregeld dat ik mijn ouders mee op kon halen. Ze kwamen uit de deuren en liepen op de driver af, ik stond achter een paal en liep stiekem op ze af. Toen ze me zagen konden we elkaar niet meer los laten! We hebben gekletst tot 2:00, maar besloten toen toch te gaan slapen (ik heb een weekje bij ze geslapen, wat heel fijn was!). Ik heb ze de volgende dag meteen mee naar het huis genomen en de jongens hadden een welkomstbord voor ze gemaakt. Ze gaven allemaal netjes een hand en waren super super aardig voor ze. Ze voelde zich gelijk thuis. De jongens hadden 2 emmers gevuld met waterballonnen en we speelde een super leuk spel met Ali als leider. We moesten in teams ballonnen vangen en wanneer pap of mam won vlogen de jongens ze in de armen, geweldig om te zien. Verder hebben ze meegegeten in het huis, zijn ze mee naar de kerk geweest, heb ik de plaatsen laten zien waar ik vaak kom en hebben we een wandel- en fietstocht gedaan. Deze tochten werden georganiseerd vanuit de accommodatie. De wandeltocht ging door de dorpjes, echt ongelooflijk hoe die mensen daar moeten leven. We kochten een bak snoep voor de kindjes en ze vlogen allemaal op de bak af. De vrouw van de winkel zei steeds dat ze een rij moesten maken, maar dat werkte voor geen meter.. Het was alleen maar duwen en trekken.. en dat voor een lolly. De fietstocht was iets minder, want het had de dag ervoor heel hard geregend dus alle paden lagen vol modder en het was dus erg zwaar. Daarnaast hebben ze geprobeerd de camera van mamma haar schouder af te trekken waardoor mam van haar fiets viel. Gelukkig fietste pap erachter dus heeft hij de man opgepakt en tegen een busje aangegooid (waar nu een deuk in zit). De man wist niet hoe snel hij weg moest rennen. En gelukkig gaf mam niet zomaar toe dus hebben we de camera nog! Je maakt hier genoeg mee...

Op zondag werd ik ziek (hele slechte timing), dus ’s avonds met pap en mam naar het ziekenhuis gegaan en bloed laten prikken (Levy bleef bij BeHoCa, want die wilde nog graag met de jongens verstoppertje spelen). Ik bleek een bacteriële infectie te hebben, maar gelukkig kon ik meteen antibiotica krijgen, dus 2 dagen daarna voelde ik me weer helemaal goed.
De week met pap, mam en Levy was echt super fijn. Ik mis hier een beetje de warmte en veiligheid van familie en vrienden dus het was fijn om dat weer te ervaren.
De laatste dag namen mijn ouders de jongens mee naar de kartbaan!! Ze waren niet te stoppen... Daarna kregen ze nog kip met friet dus het was helemaal feest. Ze hebben echt de dag van hun leven gehad, want ze praten er nu nog over!! Helaas moesten ze vrijdag ochtend toch echt naar huis.. Ik vond het heel moeilijk om afscheid te nemen, want nu weet je wat je mist..

Mijn ouders hebben de cheque overhandigd. Het eindbedrag is 1605,50 euro!!!!!! Echt super super super bedankt allemaal! Melissa kreeg tranen in haar ogen toen we de cheque gaven, maar “helaas” moet de cheque meteen gebruikt gaan worden voor iets verschrikkelijks.
Ali vertrok vrijdag voor zijn familiebezoek. Hij moest zondag ochtend om 9:00 uur terug zijn, maar om 12:00 uur nog steeds geen Ali te zien. Wij zijn lid van een Facebook groep, genaamd: Mombasa Crime Alerts. Hierop worden foto’s en statussen gedeeld zodat mensen op de hoogte zijn van de files, ongelukken, berovingen, terreuraanslagen etc. etc. De stagiaire die hier afgelopen half jaar is geweest belde naar Melissa en zei tegen haar: ‘Melissa ik zie een foto van een jongen op Facebook en hij draagt hetzelfde shirt als de jongens hebben, van de Eredivisie’. Melissa keek op de Facebook pagina en het was Ali.. Het was een foto van Ali liggend op de grond en helemaal toegetakeld (deze foto’s worden in Nederland op Facebook niet geaccepteerd, maar hier worden overal foto’s van gemaakt). Er stond bij: telefoondief vanmorgen ‘immobilised’. Op de foto had Ali zijn voet op de grond en zijn knie in de lucht dus we gingen ervan uit dat hij nog leefde, maar tussen de reacties stond: RIP. Dus die onzekerheid was echt verschrikkelijk! Melissa en Raj meteen in de auto gesprongen en naar het politiebureau gereden. Ze werden doorgestuurd naar het ziekenhuis in de stad en daar vonden ze Ali. Hij lag daar al 5 uur en ze hadden nog niks aan hem gedaan, onbegrijpelijk. Maar hij leefde nog dus Melissa en Raj hebben het ziekenhuis op zijn kop gezet en ervoor gezorgd dat ze hem gingen behandelen. Helaas werkt het niet zoals in Nederland hier.. Melissa en Raj moesten zelf de medicijnen in een ander ziekenhuis gaan kopen, want die hadden ze daar niet.. Toen ze dat eenmaal gedaan hadden, begonnen ze hem eindelijk te behandelen.

Er zat een straatjongen naast Ali’s bed en hij kon het hele verhaal aan Melissa en Raj vertellen: Ali was ’s avonds weg gegaan bij zijn familie en is zijn oude vrienden gaan zoeken (die dus nog op de straat leven). Ze hebben die nacht en ochtend door de stad gelopen, maar op een gegeven moment besloot een van de jongens een telefoon te stelen van een voorbijganger. Het enige wat je dan kan doen is heel hard weg rennen, maar Ali is het straatleven niet meer gewend dus voordat hij in de gaten had wat er aan de hand was hadden ze hem al te pakken. De andere jongens konden ontsnappen, dus ook de jongen die uiteindelijk de telefoon heeft gestolen. Ze zagen Ali aan voor de dief en hier in Kenia wordt dan niet de politie gebeld, maar hier wordt het zelf opgelost.. Ze hebben stenen naar hem gegooid waardoor hij bewusteloos raakte. Daarna hebben ze karton om hem heen gelegd en in brand gestoken. Ik weet het, dit kun je je niet voorstellen. Mensen staan eromheen en maken foto’s.. Ali is een bekende jongen op de straat dus toen andere straatjongens hoorde dat het Ali was zijn ze met een hele groep erop af gerend en begonnen ze tegen de mannen te vechten. Uiteindelijk hebben ze Ali mee kunnen nemen, in een tuk tuk kunnen zetten en naar het ziekenhuis gebracht. Maar zoals ik al zei, toen Melissa en Raj daar kwamen (5 uur later) hadden ze nog niks gedaan. Nog niet eens één pijnstiller.
Zijn rug en rechterarm + hand is helemaal verbrand. Er zit geen vel meer op en hij is helemaal geel. Ook delen van zijn gezicht zijn verband en hij is helemaal opgezwollen. Hij krijgt nu vocht binnen via een infuus in zijn voet en ze zijn zondag avond (bijna een dag later) eindelijk begonnen de wonden schoon te maken en er zalf op te smeren. Ali is helaas nog buiten bewustzijn dus heeft nog niet kunnen praten. Wel heeft hij een paar keer zijn ogen geopend en wat kreun geluiden gemaakt. Als je hem aanraakt wordt hij super agressief en slaat hij met zijn armen en benen in het rond. Het is niet voor te stellen hoeveel pijn hij heeft en hoeveel pijn hij heeft gehad. Ik ben vanmorgen met Melissa gaan kijken, maar na 10 minuten viel ik bijna flauw dus ben ik op de gang gaan zitten. Ali heeft tot nu toe ook nog steeds te agressief gereageerd op de sondevoeding dus die hebben ze nog niet in kunnen brengen. Hij heeft dus sinds zondag ochtend niks gegeten. Hij krijgt alleen vocht binnen. Vandaag probeerde ze het slangetje opnieuw aan te brengen, maar ik hoorde hem op de gang schreeuwen.. De dokter schreef weer andere medicijnen voor dus die zijn Melissa en ik in een ander ziekenhuis gaan kopen. Zonder die medicijnen gaat hij alsnog dood aan de infecties (en dat hebben ze vandaag pas geconcludeerd...). We proberen er nu voor te zorgen dat er altijd iemand bij Ali is zodat hij vertrouwde stemmen hoort, want hij is alleen maar in paniek. Daarnaast moeten we iedere dag de juiste medicijnen kopen en kunnen we alleen maar hopen en bidden dat hij erboven op gaat komen.

De jongste jongens zijn zondag vertrokken naar Bijbel kamp dus we hebben nu nog maar 2 jongens thuis dus dat is op dit moment wel even fijn. Ali heeft nu even heel veel tijd en aandacht nodig. Ali ligt op de intensive care, maar het is er erg vies en het ziekenhuis geeft eigenlijk niet de zorg die hij zou moeten hebben, maar een ander ziekenhuis is gewoon te duur. We moeten al van geluk spreken als wij zijn tijd in dit ziekenhuis kunnen betalen. Het is zo oneerlijk..

Ik hoop met heel mijn hart dat ik bij mijn volgende blog beter nieuws heb.. Ali stay strong and keep fighting!!